Mi ne deziras tie rakonti la tro longan historion de Monto-Sankta-Mikaelo. Mi nur, ne tro detale, parolos pri la komencaj tempoj. La scivolemaj legantoj mem povos trovi ĉion kaj eĉ pli rigardante la rubrikon de Vikipedio. Sciu tamen, ke de dektri jarcentoj ĝi kontraŭstaris ĉion.
Kontraŭ la anglaj invavadantoj, kontraŭ la fanatikuloj de la Franca Revolucio, kontraŭ ĉiuj tempestoj, kontraŭ multaj kaj multaj "tajdoj de la jarcento" kaj eĉ kontraŭ la nuntempaj ĉiutagaj invadoj de la tutmondaj turistoj.
La deveno de Monto-Sankta-Mikaelo estas konata dank'al dokumento skribita komence de la naŭa jarcento. Laŭ tiu rakonto, la ĉefanĝelo sankta Mikaelo sonĝe aperis al la loka episkopo, sankta Aubert (Ober), por peti de li konstrui preĝejon je sia honoro sur la Monteto Tombo (tiel nomita ĉar ĝi havis la formon de tombomonumento).
Tio okazis dum la reĝado de Childebert III (Ŝildeber la tria, 695-711 post JK). Sed la malfidema episkopo tiom hezitis, ke la ĉefanĝelo devis sonĝe reaperi tri fojojn. Dum la tria "vizito", li estus venkinta la nekredemon de la episkopo traborante lian kranon per sia fingro de fajro.
Tiam sankta Aubert (Ober) konstruigis sanktejon okcidente de Monto Tombo. Gardis ĝin religia komunumo de dekdu monaĥoj. Monto Tombo poste nomiĝis Monto-Sankta-Mikaelo ĉar ĝi iĝis centro de pilmigrado por la kristanoj kiuj volis esti protektitaj de sankta Mikaelo.
En la jaro 965, duko de Normandio Richard I (Riŝar la unua) anstataŭis la unuajn religiulojn instalitajn de sankta Aubert per benediktanaj monaĥoj. Tiuj ĉi starigis antaŭromanan abatejon kiu preskaŭ tute malaperis.
Komence de la dekunua jarcento, la religia komunumo konsistis el proksimume kvindek monaĥoj. La monaĥejo estante tro malgranda ili konstruis romanan abatejon kies kelkaj partoj ankoraŭ estas videblaj hodiaŭ, ĉe la pinto de la monto.
Laŭ la epokoj tiujn konstruaĵojn oni kompletigis por loĝigi la sesdek monaĥojn kaj akcepti la pilgrimantojn. Parton de la roma monaĥejo malaperis en 1204 pro incendio de bretonaj soldatoj.
La tiama reĝo de Francio, Philippe Auguste (Filip Ogust) donis gravan sumon da mono kiu permesis konstrui norde de la preĝejo gotikan monumenton tiel bela ke oni rapide nomis ĝin "la Mirindaĵo".
La ensemblo konstituas unu el la plej belaj atestoj de la monaĥeja arkitekturo de la dektria jarcento. La pastroficon kie estis akceptitaj la mizeruloj, la ĉambron de gastoj por la akcepto de la riĉaj pilmigrantoj, la manĝejon de la monaĥoj, la provizejon, la ĉambron de la kavaliroj kiu fakte estis la laborejo de la monaĥoj, kaj la klostron la turistoj povas viziti kiam ili eniras la abatejon.
Samtempe ĉe la piedo de la abatejo komercistoj konstruis vendejojn kaj loĝejojn. Pro manko de spaco ĉiuj konstruaĵoj premiĝis unu kontraŭ la alia kaj la stratoj estis tre mallarĝaj. Multaj el tiuj domoj kaj vendejoj estis restaŭritaj dum la pasinta jarcento kaj nuntempe la vilaĝo verŝajne tre similas al la antaŭa.
Ekde la dekkvara jarcento pligrandiĝis kaj plifervoriĝis la pilgrimadoj. Dum la milito de Cent Jaroj inter Francoj kaj Angloj, plurfoje la Angloj provis preni la Monton sed bone protektita de la maro, de liaj fortikaĵoj kaj de valoraj kavaliroj, la citadelo de la ĉefanĝelo restis nevenkebla.
Poste la monaĥa vivo malrigiriĝis kaj iom post iom ekkomencis la dekadencon. Fine de la dekoka jarcento restis nur dekon da monaĥoj.
Dum la Revolucio, la monaĥojn oni forpelis kaj la abatejo iĝis prizono. Napoleono la tria feliĉe fermis ĝin en 1863, monaĥoj revenis kaj ankaŭ pilmigrantoj.
La konstruo de nesubmergebla digo, en 1879, faciligis la alirejon al la Monto por la turistoj. Nun en Francio, la Monto-Sankta-Mikaelo estas la dua monumento la plej vizitata post la Efel Turo.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire