Mi ne memoras ĉu mi jam diris, ke mia edzino kaj mi estis instruistoj en baza lernejo. Ni emeritiĝis jam de tre longe sed en oktobro ni havis okazon reiri en la lastan lernejon kien ni laboris dum 17 kaj 19 jaroj, en la urbo Hérouville-Saint-Clair.
Tiu lernejo nomiĝas "Célestin Freinet" (Selest' Frene). Ĝi alprenis la nomon de franca fame konata pedagogisto kies pedagogio estas mondskale konata. Ĉi tie mi ne parolos pri la rimarkindaj metodoj kiujn ni uzis en tiu lernejo.
Mi nur volas paroli pri la kvardeka datreveno de la lernejo en kiu ni antaŭe laboris. La infanoj kaj la instruistoj sin longe preparis por festi tiun datrevenon kaj la emerituloj estis invititaj, same kiel la gepatroj kaj la eks-lernantoj.
Tri tagoj antaŭ la festo, mia edzino kaj mi estis invititaj en la lernejo. En du malsamaj klasĉambroj ni respondis la demandojn de la infanoj. Ĉar preskaŭ de ĝia naskiĝo ni laboris en la lernejo Freinet, la nunaj lernantoj deziris scii kio ŝanĝiĝis, kio ne ŝanĝigis ....
... ĉu ni estis feliĉaj instrui tie, ĉu la infanoj estis feliĉaj ... Ni kun granda plezuro respondis kaj ni finfine diris lasante ilin "Ŝajnas al ni ke ni forlasis tiun lernejon nur de la pasintan jaron, kvankam ni emeritiĝis jam de pli ol dudek jarojn!"
La tagon de la festo, la lernejo estis tre tre bela! Multiĝis la diversajn verkojn de ĉiuj lernantoj por plibeligi ĉiujn lokojn. Ni estis tre kortuŝitaj kaj emociitaj. Ni kompreneble dankis la malgrandajn kaj la grandajn partoprenantojn.
Granda prezentado okazis antaŭ ĉiuj lernantoj, gepatroj, instruistoj (nunaj kaj eksaj), eks-lernantoj. Ni aŭskultis tekstojn, poemojn, teatraĵojn, ĉiuj skribitaj de la infanoj. Fine la plej aĝaj infanoj kantis. Ĉar tiun kanzonon ni jam kantis antaŭlonge, granda parto de la publiko akompanis la ĥoruson.
Partopreni en tiu festo, meze de la infanoj, ege plezurigis nin. Ni tiuokaze sentis nin pli junaj!!!
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire